ഞാൻ ഇപ്പോഴും ചിരിക്കാറുണ്ട് ...!!!

ഞാൻ ഇപ്പോഴും ചിരിക്കാറുണ്ട് ...!!!
.
താഴെ വീണുപോയ അഞ്ചാറ് വറ്റുകൾ കൂടി പെറുക്കി പിഞ്ഞാണത്തിലേക്കിട്ട് തൈരുപാത്രം ചൂണ്ടു വിരൽകൊണ്ട് വടിച്ചൊഴിച്ച് അവസാനത്തെ വറ്റും തുടച്ചു കഴിച്ച് പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് ആരും കാണാതെയൊരു ഏമ്പക്കവും വിട്ട് തന്റെ പാത്രങ്ങളുമെടുത്ത് അയാൾ കൈകഴുകാൻ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ ചുറ്റും ഇരുട്ട് തന്നെയായിരുന്നു . നിശബ്‌ദതയും . അവൾ തടയാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും , കൊളുത്തിവെച്ച മണ്ണെണ്ണവിളക്ക് കഴിക്കാൻ തുടങ്ങും മുൻപ് അയാൾ ഊതിക്കെടുത്തുകയായിരുന്നല്ലോ ചെയ്‍തത് ...!
.
രാത്രിയുടെ യാമങ്ങളുടെ എണ്ണത്തേക്കാൾ അയാളെ അപ്പോൾ ഓർമ്മപ്പെടുത്തിയിരുന്നത് പകലിന്റെ ഇരമ്പമായിരുന്നു എന്നവൾക്ക് തോന്നി . എന്നിട്ടും അയാൾ ധൃതി വെച്ചതേയില്ല ഒട്ടും . ഒരിക്കൽ പോലും അവശേഷിച്ചിട്ടില്ലാത്ത നെഞ്ചിലെ നീറ്റലിൽ ഇനി അവശേഷിക്കുന്നത് ഒരു ചാൺ വയറും, പിന്നെ അതിനു ചുറ്റുമുള്ള ലോകവും മാത്രമെന്ന് അയാൾക്കും പിന്നെ അവൾക്കും അപ്പോൾ തോന്നിയോ ആവോ . എങ്കിലും നീരുവെച്ച കാലിൽ അപ്പോഴും മുറിപ്പാടകലെയുള്ള ചങ്ങലയുടെ കിലുക്കമുണ്ടോ എന്നും അവളപ്പോൾ ഓർത്തുനോക്കി , അറിയാതെയെങ്കിലും ...!
.
പകലിരമ്പം ... വാക്കുകളുടെ ഉദ്ധീപനം , ഉദാസീനത .. ഓർക്കാൻ എന്ത് രസം എല്ലാം . ഓർക്കാൻ മാത്രം . വിശപ്പ് മനസ്സിൽ നിന്നും ശരീരത്തിലേക്കും പിന്നെ വയറ്റിലേക്ക് മാത്രമായും ഇരച്ചു കയറുന്നത് തൊട്ടറിയുമ്പോൾ മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന അനുഭൂതികൾ . ലോകം എത്രമാത്രം ചെറുതാണെന്ന് അപ്പോൾ മാത്രം അവൾക്കും അയാൾക്കും തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു . അല്ലെങ്കിൽ ഈ മുഴുവൻ ലോകവും ചുരുങ്ങി ചുരുങ്ങി ഒരു പൊക്കിൾ ചുഴിയോളം ചെറുതാകുന്ന പോലെ ....!
.
എല്ലാ മുഖങ്ങളും ഒന്നായിത്തീരുന്ന ഒരിടമുണ്ടെന്ന് അയാൾ ഒരിക്കലും ഓർത്തിരുന്നില്ല അതുവരെയും . കടലിനും മലകൾക്കും നടുവിൽ നിവർന്നു കിടക്കുമ്പോഴും , പട്ടുമെത്തയിൽ ഒരു പെണ്ണുടലിന്റെ ചൂടിൽ ചുരുങ്ങുമ്പോഴും അയാൾ കണ്ടതെല്ലാം പല മുഖങ്ങളായിട്ടും ആ രൂപങ്ങളെല്ലാം ഉരുകിച്ചേർന്ന് ഇഴകൂടി ഒന്നായി ഒരു രൂപമായി തീരുമെന്ന് അയാൾ മറന്നെടുക്കുമ്പോൾ , എല്ലാ മാതൃത്വങ്ങൾക്കും ഒരേ മുഖമെന്ന് അപ്പോൾ തന്റെ മുലക്കണ്ണുകളിൽ നിന്നുറവയെടുക്കുന്ന അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിൽ നിന്നും തന്നെ അറിയിച്ചുകൊണ്ട് അവളും ....!!!
.
സുരേഷ്‌കുമാർ പുഞ്ചയിൽ